Opowiadanie o potopie jest znane nie tylko z Biblii - jest częścią Sumeryjskiego Mitu o Gilgameszu (całość można przeczytać tutaj, "Tabliczka XI"), znajdziemy je także w Koranie - Sura 11 (tekst można znaleźć tutaj, wiersze 36 - 48). Oba te teksty pozabiblijne mają wiele cech wspólnych z opowiadaniem biblijnym: budowa arki, wody potopu, ocalenie ludzi i zwierząt w arce.
Są też różnice: przede wszytskim ta, że tekst biblijny kończy sie opisem PRZYMIERZA, jakie Bóg zawarł z człowiekiem po potopie: "Tak rzekł Bóg do Noego i do jego synów: Oto Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie ... Zawieram z wami przymierze tak, iż nigdy już nie zostanie zgładzona żadna istota żywa wodami potopu. ... Po czym Bóg dodał: Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną i ziemią." (Rdz 9, 8 - 15)
Czy wtedy tęcza pojawiła się na niebie pierwszy raz? Zapewne nie. Kiedy czytamy historię o potopie warto pamiętać, że 11 pierwszych rozdziałów Księgo Rodzaju to tzw. prehistoria, czyli zapis najdawniejszych wierzeń, przekazywanych najpierw w formie ustnego opowiadania. Autor natchniony wykorzystuje opowiadanie o potopie, by przekazać prawdę o odwiecznej woli Boga, który chce zawrzeć z ludźmi przymierze. Próżno wobec tego doliczać się par zwierząt w arce, dni podnoszenia się i opadania wody, wreszcie szukać wskazówek co do miejsca, gdzie osiadła arka Noego po potopie. Nie to jest treścią przekazu biblijnego. Przekaz, dla którego opowiadanie o potopie jest tylko "nośnikiem", jest o przymierzu: "Oto Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem".
