Pieśń Judyty

Mówiła Judyta:
Uderzcie w bębny na cześć mojego Boga, zagrajcie Panu na cymbałach,
zanućcie Mu psalm i pieśń uwielbienia, wysławiajcie i wzywajcie Jego imię! 

Ponieważ Pan jest Bogiem, który niszczy wojny, 
bo do swego obozu pośród ludu prowadząc, wyrwał mnie z rąk mych prześladowców.
Bogu memu chcę zaśpiewać pieśń nową: Panie, jesteś wielki i przesławny, 
przedziwny w sile swojej i niezwyciężony. 
Niech Ci służy wszelkie Twoje stworzenie, bo Ty rzekłeś i stało się. 
Tyś posłał Twego ducha, a on zbudował wszystko,
i nie ma nikogo, kto by się sprzeciwił Twemu głosowi. 

Góry bowiem poruszają się od podstaw razem z wodami, 
a skały jak wosk się topią przed Tobą,
ale dla bojących się Ciebie Ty jesteś łaskawy. 

Chociaż za mała jest wszelka ofiara, by wonią przyjemną była dla Ciebie, 
i za mało wszelkiego tłuszczu na całopalenie dla Ciebie,
lecz ten, który boi się Pana, będzie wielki po wszystkie czasy.

Jdt 16, 1-2a. 13-15 

W modlitwie brewiarzowej odmawiany w środę 1-go tygodnia
Ta porywając pieśń chwały jest płynącą z serca odpowiedzią Judyty na wydarzenia, w których Bóg posłużył się ręką jej, słabej kobiety, by pokonac nieorzyjaciół Izraela i zakończyć oblężenie Jerozolimy. Historia ta, zapisana na kartach Księgi Judyty (Jdt), jest tłem dla pieśni. Dopiero w jej świetle pieśń nabiera pełnego blasku, a wyrażenia jak "do swego obozu pośród ludu prowadząc, wyrwał mnie z rąk mych prześladowców", albo "Tyś posłał Twego ducha, a on zbudował wszystko", stają się jasne i bardzo konkretnie związane z rzeczywistością Judyty. Także określenie Boga jako Tego, "który niszczy wojny", nie jest tylko pobożnym powtórzeniem tytułu Księcia Pokoju, ale świadectwem konkretnego działania Boga, który właśnie zatrzymał wojnę - rozproszył oblegających miasto.